Chapter 6 No.6

Unu fojon sinjorino Anneto veturis sur fervojo, revenante el la malgranda urbeto K. post enterigo de sia kuzo. Okupinte en la vagono tre oportunan kanapeton, ?i volis ekdormi, dezirante almena? per tio ?i sin liberigi de ?in premanta ?ar?a impreso de morto, - sed subite, rigardinte okaze la plankon, ?i vidis ian libron, forgesitan kredeble de elirinta veturanto. Sinjorino Anneto levis ?in kaj malfermis : tio ?i estis franca tradukita romano sub la titolo : ? Terura sekreto ?. ?i estis tre ?oja je tiu ?i neatendita trova?o kaj komencis avide legi pa?on post pa?o.

La romano estis tre interesa : en ?i estis teruraj mortigoj kaj sekretaj malaperoj kaj malfeli?a amo, per unu vorto, en ?i estis ?io, kio devas esti en ?usta romano, - kaj entute en la romano estis tia miksa?o, ke sinjorino Anneto nur kun granda malfacileco povis kompreni kvankam malmulte tiun ?i mirindan produkta?on de la genia a?toro. Tiu ?i malfacila laborado de la kapo lacigis la malfeli?an legantinon, kaj ?i ekdormis . . .

Jen ?i son?as, kvaza? ?i estas ankora? tre juna knabino. ?i senfine amas lin kaj li, bela, flama junulo, varmege, pasie ?in amas. Sed la kruela patro elektis por ?i malbelegan, maljunan, senharan baronon, kiu scias ian teruran familian sekreton de ?ia patro kaj per tio ?i tenas lin en siaj manoj. La terura tempo proksimi?as : jam estas difinita la tago de edzini?o kun la barono . . . La patro ?in en?losis en malgrandan ?ambreton kaj alstarigis al ?i maljunan diablistinon servantinon, kiu atente ?in gardas kaj ne permesas al ?i e? pa?on fari libere, - kaj ?i, malfeli?a ofero de la patra krueleco kaj de la malbonega barona volupto, ne povas e? sciigi lin, sian amatan, pri sia terura situacio! . . . En malespero ?i ?iras siajn harojn, sin ?etadas en la ?ambro, kaj fine, tute frenezi?inte, ?i saltas kun kapo malsupren el la fenestro sur la pavimon kaj . . . ho mirinda?o! . . . ?i enfalis en la brakojn de sia amanto! Ili flugas, flugas, flugas kun nekredebla rapideco en ia sor?a kale?o al la rando de la mondo, al plej feli?a Arkadujo . . . Jen jam estas proksime, al ?i jam blovetis feli?o . . . Sed subite post ili fari?is forta bruo. Ili rigardas kaj . . . ho, teruro : persekuto! . . . Sur nigra flugila ?evalo rapide flugas la barono! . . . Minace brilas liaj verdaj okuloj, liaj haroj estas disblovitaj, liaj longaj malgrasaj manoj kun akraj kurbaj ungegoj estas etenditaj anta?en . . . Lia forta ?evalo flugas kun rapideco de sago, distran?ante kun fajfo la aeron per sia lar?a fortika brusto . . . Ankora? unu momento, kaj la geamantoj nepre devas perei! . . . La juna fra?lino pli proksime sin alpremis al sia karulo, ?irka?prenis lin, li forte, dol?e ?in kisis kaj . . . ?i veki?is.

En la preska? tute malplena vagono estis mistera duonlumo : kelkaj lanternoj estis estingitaj, kaj la ankora? brulantaj estis kovritaj per mallumaj verdaj kurtenetoj, tra kiuj ili apena? ?irka?lumis du a? tri dormantajn veturantojn.

Sinjorino Anneto eksentis, ke iu delikate premas ?ian manon, kaj nur nun ?i ekvidis starantan anta? ?i sur genuoj ian nekonatan viron, kiun ?i, mem ne komprenante per kia maniero, forte ?irka?prenis per la maldekstra libera mano . . . ?i eksaltis, kvaza? pikita de serpento, kaj kun teruro rigardis ?irka?en : en la vagono estis tute silente.

- Kion vi volas, sinjoro?

La nekonato malrapide sin levis kaj kun petego etendis al ?i la manojn.

- Pardonu! li murmuretis : pardonu, se mi vin nevole ofendis . . . Sed vi tiel afable respondadis miajn karesojn, ke mi pensis . . . Ho, pardonu, pardonu min! . . .

Kaj li ree stari?is sur la genuoj, kaptis ?ian manon kaj alpremis ?in al siaj lipoj. Al sinjorino Anneto ?ajnis, ke tio ?i estas ankora? son?o . . . Fine ?i malla?te liberigis de li sian manon.

- Levu vin, pro Dio! kion vi faras? ?i diris al la nekonato : ni ja povas fari?i objekto de atento por ?iuj veturantoj!

Li senvorte obeis. Sinjorino Anneto iom post iom komencis trankvili?adi, kaj vidante, ke la stranga sinjoro tute ne estas por ?i dan?era, sed, kontra?e, li mem timas ion, ?i tute trankvili?is kaj e? ekinteresi?is je tiu ?i neatendita aventuro kaj anka? je la mistera nekonato, kiu silente sidis anta? ?i sur la kanapeto. Sinjorino Anneto sin levis, for?ovis la kurteneton de la plej proksima lanterno kaj, dank' al ?ia lumo, ekvidis anta? si belan kaj eksterordinare simpatian viron en la a?o de ?irka? 35 jaroj. Liaj densaj nigraj ondaj haroj kun intenca nezorgeco estis for?etitaj posten kaj bone ombris la agrablan palecon de la bela maldika viza?o kun malgranda barbeto; la vivaj esprimaj okuloj de ia nedifinita koloro lumis de sento, kiun tuj oni ne povas kompreni, - sed tiu ?i sento havis ian forlogantan forton . . . Sinjorino Anneto nun rememoris, ke ?i sufi?e ofte renkontadis tiun ?i belulon sur la strato en K., - kaj sekve li estas al ?i iom konata. ?i decidis ekparoli kun li.

- Pardonu, ?i komencis, mian ne tute modestan demandon, sed mi tre volas scii, kiu vi estas. Al mi ?ajnas, ke mi vin renkontadis en K., kaj tial . . . tial via viza?o estas al mi iom konata. De kie, kien kaj pro kio vi veturas?

La nekonato ek?emis.

- Tro malgaja kaj, la plej grava, tro longa estas la historio, respondis li nevolonte : post duono da horo ni estos jam en K., kaj mi ne havos sufi?e da tempo, por kontentigi vian scivolecon, - sekve oni ne devas e? komenci. Mi diros nur sole, ke mi estas la plej malfeli?a homo en la tuta mondo, mi estas de ?iuj pelata, de ?iuj malamata kaj de neniu amata . . . ?iujn viajn demandojn : de kie mi veturas, kien kaj pro kio, mi nur povas respondi : mi ne scias, ne scias, ne scias! . . . Kaj la nekonato, ka?inte la viza?on per la manoj, restis en profunda silento. La koro de sinjorino Anneto tropleni?is per kompato al tiu ?i malfeli?a homo : ?i jam estis preta ekplori.

- Rakontu al mi vian mal?ojon, ?i diris kore : per tio ?i vi eble faciligos vian animon.

La nekonato levis la kapon, kaj liaj okuloj ekbrilis.

- Ho, kiel mi estas feli?a! li ekkriis kun profunda sento : Mi a?das kompatajn vortojn de virino, kiun mi tiel longe kaj tiel pasie amas! kiun mi . . .

- Kion vi diras? interrompis lin sinjorino Anneto : rekonscii?u! rigardu min : ?u oni povas enami?i en tielan maljunulinon?

- Mi ne diris, ke mi enami?is, rediris la nekonato, denove prenante ?ian manon : ne, mi jam longe ?esis enami?adi, sed mi ne perdis ankora? la kapablon de amo . . . Jes, sinjorino Anneto . . .

- De kie vi scias mian nomon? mirege ekkriis sinjorino Anneto : kiu vi estas?

- Vi min ne konas kaj kredeble neniam a?dis mian nomon. Mi estas Arturo de . . .

- Via nomo estas Arturo?! Dio! kia stranga okazo!

Sinjorino Anneto rememoris, ke la ?efa heroo de la romano, kiun ?i trovis anta? nelonge tie ?i en la vagono, anka? estas ? Arturo ?. ?i kredis je diversaj anta?signoj, kaj tiu ?i egaleco de la nomoj ?in forte ekfrapis : ?i vidis en ?i ian anta?signon de la ?ielo mem.

- Jes, da?rigis la nekonato, mi estas Arturo de Buler. Mi vin ekkonis preska? anta? du jaroj (per kia maniero - mi ne diros), kaj de tiu sama tempo mi amas vin per ?iuj fortoj de mia animo! De tiu tempo mi ?iam ser?is renkonti vin, kaj al tiu ?i celo mi tre ofte veturadis en la urbon K. Dank' al multaj ka?zoj, pri kiuj mi ne kura?as paroli, mi ne volis konati?i kun vi . . . Sed fine mi decidis fari tiun ?i dan?eran por mi pa?on kaj . . . nun mi jam tute ne beda?ras tion ?i, ?ar mi estas multe rekompencita!

Arturo kun fajro kisis la manon de sinjorino Anneto, kiu kun tremanta koro a?skultis liajn flamajn parolojn.

- Mi ne volas lacigi, li da?rigis, vian atenton per rakontado pri mia tuta malgaja vivo, - kaj tio ?i e? ne estas necesa : nia okaza konateco fini?os, kiam ni alveturos en K., kaj disiros en diversajn flankojn, por eble neniam jam nin renkonti . . . Post kelkaj minutoj estos jam K . . . Tial ne estas ?ustatempe e? komenci! . . .

- Ha, ne, pro Dio! vive rediris sinjorino Anneto : mi tiel multe partoprenas en via sorto, tiel korege vin kompatas . . . Mi petas vin, sinjoro, diru al mi vian mal?ojon! . . .

En tiu sama minuto la vagonaro brue venis al la K-a stacidomo. Arturo etendis al ?i la manon. - Adia?! li diris kun tremo en la vo?o : ankora? unu fojon mi petas vin : pardonu kaj ne rememoru min malbone!

- ?u efektive nia konateco nur per tio ?i fini?os? kun sincera mal?ojo demandis sinjorino Anneto, retenante kaj facile premante lian manon.

- Tio ?i dependas de vi, respondis Arturo.

- Sed kion do mi devas fari? Mi ne lo?as aparte en mia propra domo, kaj sekve mi ne povas inviti vin rekte al mi . . .

- Tio ?i tute ne estas necesa, tiom pli ke mi kun la unua vagonaro veturas reen en B., kie mi lo?as. Sed se vi deziras fari min senfine feli?a, donu al mi vorton respondadi miajn leterojn kaj iam min viziti en mia malri?a hejmo : B. estas ja tiel proksima! . . .

Sinjorino Anneto kun plezuro plenumis lian modestan deziron, - ?i donis al li sian adreson, prenis de li lian, - kaj ili disi?is amike.