Chapter 4 ANEKDOTOJ

* * *

Unu advokato, tre malgranda, venis ju?ejon, por defendi la aferon de sia kliento. Alia advokato, vidante lin, demandis, kiu li estas. Tiu respondis. Tiam la unua ekkriis : - Kio? tia malgranda advokato? mi ja povas vin ka?i en mian po?on! - Vi povas, trankvile diris tiu, kaj tiam en via po?o estos pli da sa?o, ol en la kapo. [M. Solovjev.]

Unu malgrandruso veturis sur veturilo. Subite la veturilo klini?is : ?i trafis en kavon. La malgrandruso desaltis kaj provis levi la veturilon, sed ne povis. Tiam li kolektas siajn fortojn kaj vokas pro helpo la sanktan Nikolaon. Sed anka? tio ?i ne helpis. Tiam en malespero li krias : - ?iuj sanktuloj helpu! kaj pu?as la veturilon kun tia forto, ke ?i renversi?as sur alian flankon. - Jen vi havas! li ekkriis kolere : vi ne devis pu?i ?iuj kune! [M. Solovjev.]

Unu generalo volis rigardi, kiel oni nutras la soldatojn. Neatendite li venas en la soldatan kuirejon. Sur la korto li renkontas du soldatojn, kiuj portas kaldronon. - Haltu! li ordonas : alportu kuleron! - Sed, Via Generala Mo?to. . . . komencas la alkurinta adjutanto . . . - Silentu! krias la generalo. Li prenas kuleron. - Levu la kovrilon! Lia ordono estas plenumata. Li ?erpas per la kulero la fluida?on, provas kaj kun abomeno kra?as. - Kio tio ?i estas? ?i estas tia supo? ?i estas kota?o!! - Jes, Via Generala Mo?to, murmuretas la timigita adjutanto, mi tion ?i ja volis diri al vi. [M. Solovjev.]

Unu sprita mastro de budo elpensis la sekvantan ruzan ?ercon. Sur la pordo de sia budo li skribis : ? eniro senpaga ?. Granda amaso da publiko plenigis balda? la budon. Sed kiam la gastoj volis eliri, ili renkontis du grandajn gardistojn kaj super la pordo la surskribon : ? eliro kostas kvindek centimojn ?. La sukceso estis brilanta. Preska? ?iuj pagis, la?te ridante pro tiu ?i ideo. [M. Solovjev.]

La re?o Macedona Filipo respondis al siaj amikoj, kiuj diradis al li, ke la grekoj, kvankam ?irka??utataj per liaj favoroj, tamen insultas lin : - Kio rezultus, se mi agadus kun ili pli malbone?! [J. Seleznev.]

Temistoklo edzinigis sian filinon je homo tre bona, sed malri?a, ? ?ar, li diris, mia filino pli volas homon sen hava?o, ol hava?on sen homo ?. [J. Seleznev.]

La Roma oratoro Cicero diris al unu homo, kiu diradis, ke lia edzino havas 30 jarojn : ? ?i estas sendube vera, ?ar jam 10 jarojn mi a?das tion ?i de vi ?. [J. Seleznev.]

Unu el la eminentaj oficiroj petis A?guston eksigi lin de la servo kaj lasi al li la pension. - Al mi ne la mono estas bezona, regnestro, li diris, sed mi volus, ke ?iuj sciu, ke mi ricevis tiun ?i favoron el viaj manoj. A?gusto respondis : - Bonege, diradu ?ie, ke mi kvaza? donas al vi pension, mi tion ?i ne neados. [J. Seleznev.]

Pastro postulis, ke Lizandro konfesu al li sian plej ?efan pekon. - ?u vi a? la dioj ordonas al mi malkovri mian animon? demandis Lizandro. - La dioj ordonas al vi! diris la pastro. - Bone, rediris Lizandro; foriru de tie ?i, kaj kiam la dioj min demandos, mi respondos al ili. [J. Seleznev.]

Helvetius en sia verko ? De l'esprit ? rakontas la sekvantan okazon : Unu edzo konvinki?is pri malfideleco de sia edzino kaj komencis ?in ripro?i. La edzino respondis, ke li diras sensenca?on. - Sed mi vidis per miaj propraj okuloj! ekkriis la edzo. - Ha, jen kiel vi min amas, rediris la edzino : vi pli kredas al viaj okuloj, ol al miaj vortoj! [N. Borovko.]

El unu prediko. Vivis iam homo tre malbona kaj peka. Li premis ?iun, kiun li povis, li al neniu helpis iam e? per unu centimo. Banante sin en la larmoj de multaj siaj oferoj, li tamen vivis feli?e, kaj la tera justeco lin ne atingis. Sed jen li mortis. ?ojaj, ke ili liberi?is de li, la heredantoj faris al li belegan enterigon. Sed apena? oni lin metis en la teron, la tero tuj el?etis returne la korpon de la pekulo. Vidante, ke la tero ne volas akcepti la malbenitan korpon, oni decidis forbruligi ?in per fajro; sed anka? la fajro kun abomeno forsaltis de la korpo kaj ne volis e? tu?i ?in. Ne povante al si helpi, oni ?etis la korpon al hundoj, ke ili ?in dis?iru; sed anka? la hundoj kun indigna bojado forkuris de la korpo kaj ne tu?is ?in. Oni ?etis la korpon en profundan mar?on, por ke la koto ?in kovru kaj ripozigu, sed la korpo restis super la mar?o kaj e? unu kotero ne volis ali?i al la peka korpo. . . . Nun, miaj a?skultantoj, tiu ?i terura ekzemplo servu al vi kiel instruo! Estu bonaj, honestaj kaj piaj, kaj tiam vi povos esti tute certaj, ke la tero vin prenos, fajro vin bruligos, hundoj vin dis?iros kaj koto kovros vin en granda amaso!

Konfeso de cigano. Unu cigano venis al pastro peti lin, ke tiu ?i benu lian edzi?on. La pastro postulis, ke li anta? la edzi?o faru konfeson, kaj li difinis por tio ?i la sekvantan tagon. Veninte en la difinita tago al la pastro, la cigano vidis en la kuirejo, kie neniu estis, barelon kun pizoj kaj en tiu ?i grandan pecon da porka sebo. Ciganoj entute estas grandaj amantoj de porka sebo, tial anka? nia cigano ne povis sin deteni kaj, forirante, li prenis ?in kun si. Jam apud la pordo li vidis ankora? ?apon, pendantan sur la muro, kaj, ?ar lia propra estis jam tute malnova kaj malbona, li prenis anka? la ?apon, pensante en si : ? estas tute egale, ?u fari unu pekon a? du, tiom pli, ke mi hodia? faros mian konfeson kaj puri?os de ?iuj pekoj. ? Forman?inte la sebon, li iris en la pre?ejon, por fari la konfeson. - Nu, kiajn pekojn vi faris? demandas lin la pastro. - Hodia? mi vidis porkon en viaj pizoj kaj forigis ?in de tie, respondis la konfesanto. - Tio ?i tute ne estas peko; kontra?e, vi faris, kiel vi devis fari. Kion vi ankora? povas diri? - Kiam mi estis hodia? en via domo, mi deprenis la ?apon en la kuirejo. - Anka? tio ?i estas tute la?dinda ago. Se vi ne havas aliajn pekojn, iru en paco kaj estu trankvila! La cigano foriris de la konfeso tute kontenta, ?ar li ne ka?is siajn pekojn kaj malgra? tio ?i estis e? la?dita de la pastro. Kiam poste, reveninte hejmen, la pastro scii?is pri la malapero de la sebo kaj la ?apo, li tuj divenis, kiu estis kulpa en tio ?i. - Ha, li diris al si mem, li e? konfesis al mi siajn pekojn kaj mi mem lin la?dis . . . Sed estis jam tro malfrue revenigi la perdita?on. [I. Lojko].

Malkompreni?o. Prezentu al vi, amiko, mian ?agrenon! mi forgesis en domo la monujon. . . . Pruntu al mi dek rublojn ?is morga?. - Pardonu, mi ?in ne povas, sed mi povas konsili al vi certan rimedon, por ricevi tiun ?i monon. - Ho, mi dankas vin, vi estas vera amiko. . . . - Jen dudek kopekoj; prenu veturigiston kaj veturu hejmen, por preni la monujon. [I. Lojko.]

Forto de la scienco. Mi komprenas, diris iu, ke oni povis fari instrumentojn kaj esplori per ili la stelojn kaj planedojn, tio ?i estas farebla; sed kiel la instruituloj scii?is pri la nomo de ?iu stelo - tion ?i mi jam neniel povas kompreni.

Rimedo kontra? la Esperantismo. En unu urbeto en gaja societo oni parolis pri la ?olero kaj pri la novaj rimedoj kontra? ?i. En la societo sin trovis anka? unu kuracisto kaj unu juna homo, kies sola celo en la vivo estis bone man?i, bone trinki kaj amuzi fra?linojn, kaj kiu pensis pri si, ke li estas eksterordinare sprita, kaj amis ?ion kritiki, nenion sciante. Kiam la kuracisto rakontadis pri la novaj rimedoj kontra? la ?olero, la junulo interrompis lin kaj diris : - Vi havas rimedojn kontra? ?iuj malsanoj; sed ?u via scienco trovis jam anka? efikajn rimedojn kontra? la plej nova malsano, kiu nun vasti?as en la mondo - kontra? la esperantismo? - Kio estas esperantismo? demandis unu fra?lino. - Esperantismo, respondis la junulo kun mieno de granda scienculo, estas ali?ado al la nove elpensita lingvo, kiu havas la nomon ? Esperanto ?. Tiu ?i malsano konsistas en tio, ke homoj, kiuj ofte ?is nun estis tute prudentaj, ricevas atakon de frenezo kaj komencas lerni la novan lingvon; ili ricevas varmegon, kaj en la deliro, ka?zita de tiu ?i varmego, ili komencas paroli pri la ? estonteco ?, pri la ? frateco de la popoloj ? k. t. p., k. t. p.; ekster tio ili ricevas la tre dan?eran pasion infekti per sia malsano kiel eble pli da aliaj homoj, kaj en tio ?i ku?as la plej granda dan?ero de tiu ?i malsano. Oni diras, ke tiu ?i malsano infektis jam multajn urbojn kaj landojn. ?u vi elpensis jam ian rimedon kontra? tiu ?i malsano, sinjoro doktoro? - Jes, respondis la kuracisto (kiu okaze mem estis esperantisto), mi profunde esploris tiun ?i malsanon kaj mi havas kontra? gi tre efikan rimedon. La baciloj de tiu ?i malsano portas sin en la radioj de la suno, kaj en mallumo ili ne povas vivi; tial la plej bona rimedo kontra? la esperantismo estas : sidi ?iam en profunda mallumo kaj allasi al si nenian radion de la suno. [P. K.]

Suboficiro. Homoj, ?iam kura?e kaj diligente, kaj vi ?ion atingos! La ovo de Kolumbo anka? ne estas metita en unu tago!

?erca rifuzo. La verkisto Gibeau, kiu ?iam sin trovadis en mona embaraso, skribis unu fojon al la ?efo de la konata fabriko de ?ampano R?derer leteron kun la sekvanta enhavo : ? Sinjoro! Mi ne havas e? unu centimon kaj mi adoras la ?ampanon. Estu tiel bona kaj sendu al mi korbon da boteloj de via dia trinka?o. Kun ?i mi esperas forgesi mian mizeron ?. Apena? R?derer ricevis tiun ?i leteron, li tuj sendis la sekvantan respondon : ? Via rimedo, por forgesi vian mizeron, nenion ta?gas. La sen?esa kaj obstina prezentado de mia kalkulo rememorigus vin ?iuminute denove pri via mal?oja situacio. ?

Mi ne komprenas, kiel oni povas plendi ?iam pri la tro karaj viandokostoj! Mi kaj mia familio estas kune dektri personoj, kaj tamen sufi?as por ni 1 1/2 funtoj da viando por tago. Mia edzino ne man?as ?in, miaj na? infanoj ne ricevas ?in kaj la du servantinoj ne bezonas ?in. Jen en tia maniero la 1 1/2 funtoj tute sufi?as por mi por la tuta tago. [Dumpert].

Instruitulo kaj ri?ulo. Unu instruitulo entreprenis gravan sciencan laboron, sed ne havis la rimedojn por ?in efektivigi. Li vizitas unu ri?ulon kaj petas lin pri helpo. La ri?ulo rifuzas, kaj inter ili komenci?as la sekvanta dialogo : Ri?ulo : Mirinde estas, ke nur la instruituloj ?iam venadas al la ri?uloj kaj ke la lastaj, kontra?e, neniam venas al la instruituloj. - Instruitulo : ?ar la instruituloj komprenas, ke al ili mankas mono, sed neniam la ri?uloj komprenas, ke al ili mankas scienco. - Ri?ulo : Kial do la ri?uloj volonte oferas al blinduloj, lamuloj kaj similaj malfeli?uloj, sed ne amas helpi al malri?aj instruituloj? - Instruitulo : ?ar ili timas, ke fari?i en la estonteco blindaj, lamaj k. t. p. ili povas iam mem, sed fari?i iam instruitaj ili neniam timas! [N. Ku?nir.]

Demando. Kiu en la XVII-a centjaro portis la plej grandan ?apelon? - Tiu, kiu havis la plej grandan kapon.

Kura?ulo. Sinjoro! krias unu maljuna fra?lino el la vagono al unu sinjoro, kiu volas tien eniri : tie ?i estas la vagono por sinjorinoj! - Ho! respondas la sinjoro, enirante kaj dismetante siajn paka?ojn, mi ne estas timemulo!

Memfarita homo. Jes, miaj sinjoroj, predikas sinjoro A., trinkante sian glason en gaja kolegaro, mia devizo ?iam estis : ? la homo mem devas ?ion al si ellabori ?. Kiu mem al si helpas, al tiu anka? Dio helpas! La 50000 frankojn, kiujn mi posedas, neniu al mi donacis kaj anka? de neniu mi ilin heredis, - ne, mi mem ilin gajnis en la loterio!

Malfeli?a komercisto. Juna homo, kiu en sia urbo havis nenian okupon, venis Londonon, por ser?i helpon ?e unu sia parenco. Tiu ?i lasta donis al li kelkan nombron da ?apoj kaj konsilis al li stari sur la strato kaj vendi ilin. ?oja, ke li nun povos iom perlabori, la junulo prenis la ?apojn kaj iris kun ili sur unu homplenan straton kaj sidi?is en unu oportuna anguleto. Vespere li revenas al la parenco, kaj tiu ?i demandas : Nu, ?u vi multe vendis? - Ha, malgaje respondas la junulo, e? unu ?apon mi ne vendis! - ?u vi al neniu proponis? kion do vi faris la tutan tagon? - Mi tenis la ?apojn bone ka?itajn en mia korbo, por ke la polvo ilin ne malbonigu, sed proponi al iu mi ne trovis okazon en la da?ro de la tuta tago, ?ar el la granda amaso da homoj, kiuj pasis anta? mi, ?iuj havis jam ?apojn sur la kapoj.

Apetito. Kial vi petas almozojn? - ?ar mi volas man?i, mia bona sinjoro. - Kial do vi ne laboras? - Ha, kiam mi laboras, mi ankora? pli volas man?i.

Niatempa amo. Mi vin amas . . . - Sed mi estas malri?a. - Pardonu, vi ne lasis min elparoli ?is la fino . . . mi amas vin ne tiel, por edzi?i je vi . . . - Ha, ha, ha! mi volis nur elprovi vin, mi havas grandegan kapitalon! - Pardonu, vi tamen ne lasis min fini; mi amas vin ne tiel, por edzi?i je vi pro via mono.

Zorgo. Vi estas tiel malgaja, al vi kredeble faras zorgojn viaj kreditoroj? - Jes, miaj kreditoroj estontaj, ?ar mi ?iam zorgas, de kiu mi nun povos ankora? prunti.

Proceso. En unu societo oni demandis pentriston, kiel oni povas la plej reliefe prezenti du procesantojn, el kiuj unu gajnis la proceson kaj la dua ?in perdis. - Mi pentrus la unuan en ?emizo kaj la duan nuda, respondis la pentristo.

El la pasintaj tempoj. La imperiestro Pa?lo ordonis, ke ?iuj preterveturantaj sur la strato, renkontante lin, eliru el la kale?o kaj donu al li la re?an honoron per saluto. Escepto ne estis farita anka? por sinjorinoj. Unu fojon la imperiestro rajdis promene sur la strato en kota tago. Sur la strato montri?as rapide veturanta kale?o, en kiu sidas elegante vestita sinjorino. Venante preter la imperiestro, la veturigisto haltigas la ?evalojn, kaj la sinjorino rapide elrampas el la kale?o. La imperiestro, doma?ante ?ian ri?an veston, ekkriis : "sidi?u!" La sinjorino ektimigita rapidas plenumi la ordonon kaj momente sidi?as . . . sur la koton de la strato. Pa?lo rapide desaltis de la ?evalo, alkuris al la sinjorino kaj, preninte ?in sub la brakon, alkondukis kaj sidigis ?in en la kale?on. Oni diras, ke al sia ordono la imperiestro poste faris rimarkon, ke virinoj estas liberaj de tia donado de honoro. [M. Solovjev.]

Brava voja?isto. Voja?isto, rakontante kelkajn el siaj aventuroj, diris al la societo, ke li kaj lia servanto kurigis 50 sova?ajn arabojn; kaj kiam tio ?i ekscitis miron, li aldonis, ke ?i ne estas mirinda, "?ar, li diris, ni eniris, kaj ili kuris post ni." [B. G. Jonson.]

Du tajloroj. Barono N., reveninte hejmen de sia somera veturado en diversaj landoj, venigis kun si kelkajn metrojn da ?tofo por surtuto. La ?tofo estis la plej kara, kiun li povis trovi en kompetentaj magazenoj, kaj kompreneble ?i estis bonspeca kaj belkolora. Kiam la barono elripozis de la voja?o, kiun oni en tiu tempo faradis per ?evaloj, li vokis sian konatan tajloron, por kudri la surtuton. Tiu ?i mezuris la longecon kaj dikecon de la barono, mezuris la ?tofon, signis per kreto unu fojon kaj duan kaj fine, kvaza? beda?rante, diris : - Via barona mo?to! el tiu ?i ?tofo surtuto ne povas esti eltran?ita, ?ar por gi malsufi?as ankora? unu metro. . . . La barono, kiu sciis, ke la ?tofo estas venigita de malproksime kaj a?eti de ?i ankora? metron estas preska? io neebla, ?agreni?is. Post kelkaj tagoj li ekpensis kaj vokis alian, novan tajloron kaj montris al li la ?tofon. Tiu ?i pripensis, mezuris kaj fine li promesis ellabori oportunan surtuton. Kelkaj tagoj pasis, kaj la tajloro efektive plenumis sian vorton : li alportis pretan surtuton sufi?e vastan kaj tiel longan, ke li devis ankora? subtran?i. Kun mirego la barono vestis la surtuton, kaj ?oja li bone rekompencis la tajloron, kiu iris domen. Post kelkaj semajnoj, en unu tago de festo, la barono, promenante sur la strato, vidis knabon, havantan la a?on de ?irka? sep jaroj, kiu portis manteleton el tia sama ?tofo, kiel lia surtuto. Li ekkoleris, sed lia miro estis pli granda, ol la kolero. Demandinte, kies estas tiu ?i knabo, li scii?is, ke li estas filo de la tajloro, kiu kudris lian surtuton. Veninte domen li sendis voki tiun ?i tajloron. Tiu ?i venis, kaj la barono diris al li : - Ke vi ?telis pecon da ?tofo kaj ke vi faris al via filo veston el tiu sama ?tofo, kiel mia surtuto, mi pardonas al vi; sed diru al mi : mi ja vidas, ke de mia ?tofo ankora? restis, kial do mia konata tajloro, kiu bone komprenas sian laboron, diris, ke neniel ?i povas esti sufi?a por surtuto? La tajloro rediris : - Tute simple, via barona mo?to! ?ar lia filo havas jam la a?on de dekdu jaroj. ? [E. Ne?mark.]

La ju?isto de Reading. El la anekdotoj, kiuj rakontas pri Henriko VIII de Anglujo, estas nenia, kiu montrus lin de aminda flanko; sed nenia estas tiel karakteriza, kiel la sekvanta. La re?o unu tagon sur la ?aso perdis la vojon kaj venis ?irka? tagmezo en la vila?on Reading. Malsata li iris al la ju?isto kaj petis man?on kaj trinkon. La ju?isto, kiu prenis lin por simpla gvardiano, akceptis lin kore kaj donis al li sur la tablon bovan langon kaj kru?on da biero. La re?o man?is kun apetito, kaj la mastro amike rimarkis : - Mi donus cent funtojn da sterlingoj, se bova lango povus havi por mi tian bonan guston kiel por vi. Post paso de unu semajno la ju?isto estis vokita Londonon kaj metita en malliberejon. En da?ro de ok tagoj li ricevadis nur panon kaj akvon, fine la na?an tagon oni donas al li langon de bovo kaj kru?on da biero. La malliberulo esprimas sian miron; sed la gardisto de la malliberejo restas muta por ?iuj liaj demandoj. Tiel la ju?isto, ne ricevinte klarigon, komencas man?i la langon de bovo, kiu efektive havas por li tre bonan guston. Subite pordo malfermi?as, kaj la re?o eniras. - Mi estis via kuracisto, diras Henriko VIII al la surprizita ju?isto; mi sanigis vian malfortan stomakon. Pagu al mi sekve mian honorarion de cent funtoj da sterlingoj, kiun vi mem difinis, alie vi restos tie ?i la tutan vivon. La ju?isto pagis kaj forlasis Londonon. Kion li pensis pri la dankemeco de la re?o, la historio al ni ne rakontas.

Malgrandruso kaj soldato. Oni diras, ke la soldatoj estas sa?aj homoj - rakontas malgrandrusa vila?ano, veninta el Kievo, kien li iris pre?i, al siaj kunvila?anoj - sed tio ?i estas mensogo; jen mi donos al vi ekzemplon. Unu fojon mi iras en Kievo sur la strato; ekvidinte tre altan domon, mi levis la kapon, rigardante ?ian supron. - Kion vi rigardas, hundinido? ekkriis alsaltinta al mi soldato. - Mi kalkulas la korvojn, kiuj staras sur la tegmento, mi timege respondis, kaptante la ?apon en la manon. - Kiom do vi kunkalkulis, hundinido? li denove ekkriis. - Dek tri, mi respondis. - Pagu do tuj dek tri rublojn, hundinido, ?ar, se vi ne pagos, mi tuj vin transdonos al la guberniestro, li kolere ekkriis. Mi estis ?oja liberi?i de li kun tia malgranda sumo, kaj, paginte, mi forkuris, e? ne rerigardante posten. Sed vi pensas, ke mi kunkalkulis nur dek tri korvojn? ho, ho, mi trompis la soldaton : mi kunkalkulis pli ol kvardek korvojn kaj pagis nur dek tri rublojn! [N. Ku?nir.]

Tran?anta komplimento. A : Kiel pla?as al vi mia versa?o? Ne vere, feli?a ideo? - B : Jes, jes, la ideo estas jam per tio feli?a, ke ?i elsaltis el via kapo.

El la historio. A : Kial Hanibalo iris trans la Alpojn? - B : ?ar tiam la tunelo ne estis ankora? preta.

En la ju?ejo. Ju?anto : Kiel oni vidas el la preparaj aktoj, la ?telado estas via profesio! - Ju?ato : Kion do vi volas, sinjoro ju?anto, ke mi ?teladu por plezuro?

Telegrama stilo. Juna edzino naskis filinon. La edzo volis sciigi la patron de sia edzino pri tiu ?i fakto, aldonante, ke la fakto havis lokon en la sepa horo matene kaj ke poste per letero li skribos pli detale. Li telegrafas : ? Hodia? matene sepa filino naskita. Poste pli. ?

La pafanto. Le?tenanto : Ni supozu, ke la malamiko staras tie ?i anta? la arbo. La? la komando ? tri ? vi ekpafos sur la arbon. Sekve atentu : unu - du - tri! . . . Ha, mallerta urso, vi pafis ja preter la arbon! - Rekruto : Nu, kion do ?i malutilas, sinjoro le?tenanto? Kiam la malamiko efektive venos, tiam ja certe ne ?iuj staros anta? la arbo, kelkaj staros anka? apud la arbo!

Verkistino : - Ha, kara Julio, se mia artikolo ? Kontra? la ornami?amo de la virinoj ? estos presita, tiam mi por la honorario tuj a?etos al mi plu?an matenveston kun pelta ?irka?kudro.

Juna mastrino (aran?ante kun la kuiristino la man?otabelon por vespera kolekti?o) : Por la dua man?o ni prenos angilon! - Kuiristino : Kiom vi ordonas, ke mi prenu, sinjorino? - Mastrino : Mi pensas, ke estos sufi?e ?irka? dek metroj!

Mastrino (invitante la gaston man?i) : - Mi petas, prenu! Estu tute kiel dome; mi amas, ke miaj gastoj estu dome!

Fra?lino : Vidu, estimata sinjorino, tio ?i estas ?io, kion ni volas! Ne vere, nun vi jam scias, kio estas la tiel nomata virina demando? - Sinjorino : Mi konas nur unu virinan demandon, kaj tiu ?i estas : ?u li jam estas edzigita?

Raporto. En Londono unu krimulo devis esti mortigita. Anta? sia morto li malsani?is kaj oni lin sendis en la malsanulejon. Post unu semajno la ?efa kuracisto skribis al la ju?ejo : ? La arestito N. sani?is, kaj oni povas lin mortigi sen malutilo por lia sano. ? [S. B-n.]

La ?uldo. La malgranda Niko?jo, promenante kun sia patrino sur la bordo de rivero, per nesingardo tien enfalis. Unu junulo, vidinte tion ?i, kura?e sin ?etis en la akvon kaj eltiris la knabon. La patrino dankas la savinton : - Ha, sinjoro! . . . mi ne scias, kiel vin danki! . . . vi savis mian fileton! . . . - Ho, sinjorino, li rediris, ?i ne estas inda je danko, ?i estas ?uldo de ?iu. - Ha, kion vi diras! . . . ?u vi estos tiel bona anka? eltiri lian pajlan ?apon? Jen ?i na?as. [Malgranda poeteto.]

Konjektemeco. En la pafado unu soldato memvolulo neniel povis trafi la celon. La oficiro prenas lian pafilon kaj, rigardante lin kun ripro?o, diras : - Nu, vi estus trafema pafisto! La oficiro ekcelas. Paf! . . . maltrafo. - Jen kiel vi pafas! Li ekcelas la duan fojon - paf! . . . denove maltrafo. - Jen kiel vi pafas! La oficiro ekcelas la trian fojon - paf! li trafis. - Tiel oni devas pafi, diras la oficiro, redonante la pafilon. [Malgranda poeteto.]

Advokato kaj kuracisto disputis pri tio, kiu el ili staras pli alte. Oni demandis tiam la poeton Piron'on kaj petis lin solvi la disputon. - La fripono iras ?iam anta?e, kaj la ekzekutisto lin sekvas, estis la respondo.

Jonathan Swift kaj la servanto. La glora a?toro de la ? Voja?oj de Gullivero ? estis granda amanto de ple?ronektoj (speco de fi?oj = germana ? Steinbutte ?). Tion ?i sciis lia adoranto kaj bonfaranto, lordo Temple, kiu ofte sendadis al li grandajn fi?ojn de tiu ?i speco. La satiristo ?iam kun plezuro ilin akceptadis, sed al la alportanta servanto li neniam donadis trinkmonon. Tio ?i kolerigis la servanton, kaj, kiam li unu fojon denove devis iri al Swift, por alporti al li grandan ple?ronekton, li montris sian nekontentecon iom maldelikate. Tuj Swift levi?is, sidigis la servanton sur sian se?on kaj diris : - Mia amiko, vi ne scias, kiel oni devas plenumi komision; mi montros ?in al vi. Swift prenis la ple?ronekton kaj alpa?is malrapide kaj respektege al la servanto. - Mia sinjoro, li diris, salutas vin kaj petas vin, sinjoro Dekano, akcepti tiun ?i malgrandan donacon. Nun la servanto sin levis kaj respondis : - Mi petas tre kore danki vian sinjoron. Kun tiuj ?i vortoj li metis la manon en la po?on, eltiris duonon da krono kaj premis ?in al Jonathan Swift en la manon. - Goddam! ekkriis tiu ?i, vi estas pli sa?a, ol mi pensis. Mi rimarkos al mi la instruon kaj jam pli ne forgesos pri la trinkmono.

Kiam Swift prenadis novajn servantinojn, li ?iam diradis al ili, ke ili en lia domo devas anta? ?io observadi du aferojn : unue, fermi post si la pordon, kiam ili venas en ?ambron, kaj due - denove fermi la pordon, kiam ili eliras. Unu fojon unu servantino petis de li la permeson iri al la festo de edzi?o de ?ia fratino. - Tre volonte, diris Swift, mi e? donos al vi ?evalon kaj servanton por akompani, kaj vi povas amba? kune veturi. Tute ekster si de ?ojo, la servantino, elirante, lasis la pordon ne fermita. Kvaronon da horo post ilia forveturo Swift ordonis seli alian ?evalon kaj sendis sur ?i rapide alian servanton kun la ordono revenigi ilin. Tiu ?i trovis ilin en la mezo de vojo, kaj ?u ili volis a? ne - ili devis veturi returne. Tute depremita, la knabino eniris en la ?ambron de sia sinjoro kaj demandis, kion li ordonos. - Nenion pli ol nur ke vi fermu post vi la pordon, li diris kaj lasis ?in post tio ?i denove forveturi.

?e tagman?o. - Mirinde! mi neniam povas man?i bonan pecon da meleagro . . . - Kial do? ?u vi havas tian strangan stomakon? - Ne, sed ?ar mia edzino ?in ?iam forman?as.

En klubo. - Pardonu, sinjoro, ?u ne kun sinjoro Fredo mi havas la honoron paroli? - Ne. - Mi tiel anka? tuj pensis al mi! Vi ne estas e? simila je sinjoro Fredo.

Instruita mimikisto. En la tempo de la servuta rajto S. Peterburgon alveturis unu instruita mimikisto, kiu publike anoncis, ke li povas per diversaj signoj de manoj paroladi ne sole pri ordinaraj objektoj de la ?iutaga vivo, sed e? pri objektoj de filozofio, kaj li fanfaronis, ke neniu povos kun li e? iom interparoli. En tiu sama tempo en S. Peterburgo estis iu bienhavanto kun sia servutulo. Eksciinte pri la anonco de la mimikisto, la bienhavanto sendis al li sian servanton, al kiu li ordonis nepre paroli kun la mimikisto. Tiu venis. - ?u vi efektive povas libere paroli per mimiko? oni demandis la vila?anon. - Mi e? ne scias, kio ?i estas ? per mimiko ?, li respondis. Je tiu ?i respondo ?iuj multe ridis, tamen oni klarigis al la vila?ano, ke ? paroli per mimiko ? estas tio sama, kio ? paroli per signoj de manoj ?. - Ha, mi komprenas! diris la vila?ano, per manoj . . . per manoj mi povas paroli tre bone : mi tiel ofte parolas, ?ar mi havas mutan fraton. - Kiam la instruitulo eksciis, kun kiu li devos paroli per mimiko, li forte ekridis kaj anta? atestantoj promesis doni al la vila?ano tricent rublojn, se li efektive povos klari?adi per mimiko a? almena? ion kompreni el tio, kion li, instruitulo, al li parolos; tiun ?i promeson la instruitulo konsentis e? doni per skribo. La bienhavanto, al kiu apartenis la nova mimikisto, anka? promesis doni al li plenan liberon kaj dudek orajn monerojn, se li kompreni?os kun la instruitulo per mimiko. - Sed se vi ne povos interparoli, vi ricevos dudek kvin bastonojn, aldonis la bienhavanto, ?u vi volas a? ne? - Jes, mi konsentas kun plezuro, respondis la vila?ano. Kaj jen en difinita horo la du mimikistoj eniris en la salonon kaj sidi?is unu kontra? la dua. Tie ?i anka? sidis multegaj atestantoj, kun sciemo atendante la interesan paroladon. La instruitulo komencis la unua. Dezirante provi la scion de la vila?ano, li montris al li unu fingron (tio ?i en la mimiko de la instruitulo devis signifi : ? Dio estas unu ?). La vila?ano, respondante, montris du fingrojn. La instruitulo ekmiris, sed li pensis, ke tio ?i estas simpla okazeco. Li montris al la vila?ano manplaton (signo de regno); la vila?ano tuj montris al li pugnon. La instruitulo kaj ?iuj alestantoj estis tre mirigitaj, precipe la instruitulo. Li ru?i?is de ?agreno kaj kun kolero li montris supren kaj malsupren (tio ?i signifas : ? Dio estas en la ?ielo kaj sur la tero ?). ?iuj ekrigardis la vila?anon. Li en tiu sama minuto eltiris anta?en la manojn kaj faris signon, kvaza? li ion trenas. ?iuj estis senfine mirigitaj, la instruitulo e? eksaltis; li sentis sin mortigita! Li rapide elprenis el la po?o monujon kaj tuj elkalkulis al la vila?ano tricent rublojn, kiujn lia kunparolanto prenis kaj trankvile ka?is en sian po?on. Neniu komprenis, pri kio parolis la mimikistoj, kaj tial oni decidis demandi aparte la instruitulon kaj la vila?anon, pri kio ili interparolis. Anta?e estis forigita la vila?ano. Tre ekinteresitaj, la alestantoj kun sciemo kaj malpacienco atendis, kion diros la instruitulo. Tiu ?i rapidis trankviligi ilian malpaciencon : - Mi neniam ankora? renkontis homon, kiu povus tiel libere klari?i per mimiko! Mi mem tre ofte pensas, anta? ol mi ion diras, kvankam mi lernis tiun ?i malfacilan sciencon preska? tridek jarojn! Tio ?i estas tre mirinda! simpla, tute ne instruita vila?ano, kaj tiel libere respondas per mimiko tiajn pure filozofiajn demandojn! Tre mirinde, tre mirinde! - Sed diru do al ni, sinjoro, pri kio vi interparolis? - Vidu, sinjoroj : unue, en la komenco de la parolado, mi diris al la vila?ano, ke Dio estas unu. Li al mi respondis, ke Dio estas kvankam unu, sed Li tamen estas duobla, ?ar Li estas samtempe Dio kaj homo. Tiun ?i ideon la vila?ano esprimis per signo de du fingroj. Mi pensis, ke li okaze respondis al mi vere. Tial mi ?an?is la temon de la parolado, kaj mi montris al li manplaton, esprimante per tiu ?i signo, ke Rusujo estas bonkonstruita regno, - kaj li respondis al mi, ke Rusujo estas regno unupotenca kaj estas sub la sceptro de Imperiestro (pugno signifas sceptron). Tiam mi ree min turnis al la unua temo, kaj montrinte supren kaj malsupren, mi diris per tiu ?i signo, ke Dio estas en la ?ielo kaj sur la tero; kaj li flnis mian penson, dirante, ke Dio estas ?ie. ?io tio ?i min konvinkis, ke tiu ?i simpla vila?ano, tiu ?i malklerulo, tute libere povas paroli per mimiko, kaj mi anta? li min klinas. - Oni vokis la vila?anon kaj anka? lin petis rakonti, pri kio li parolis kun la instruitulo. ? Ni preska? nenion parolis, diris la vila?ano; ni nur minacis unu al la dua : li al mi, kaj mi al li. Mi, estimataj sinjoroj, povas tute bone paroli per signoj de manoj, ?ar mi havas mutan fraton, kun kiu mi ?iam tiel interparolas. Tiu ?i sinjoro (li montris la mimikiston) montris al mi fingron, kaj mi tuj komprenis, ke li volas al mi elpiki okulon; kaj mi respondis, ke mi povas elpiki al li e? amba? okulojn (du fingroj). La sinjoro kredeble ekkoleris pro tiu ?i respondo kaj diris al mi, ke li donos al mi survangon (manplato); kaj mi respondis, ke mi mem preferas pugnon, kiu iafoje tre bone efikas. Tiam la sinjoro, tute ekkolerinte kaj dezirante kredeble min timigi, diris, ke li min supren levos kaj poste ?etos al la tero. Mi respondis al li, ke se li provus tion ?i fari, mi prenus lin per la haroj kaj trenus sur la planko. Tio ?i estas ?io, pri kio ni parolis ?. En la salono eksonis la?ta ridego de ?iuj alestantoj, kaj la malfeli?a instruita mimikisto tute ne sciis, kion fari : tre konfuzita, li nur mordis la lipojn kaj silentis. En tiu ?i sama tago li forveturis el S. Peterburgo. [V. Devjatnin.]

Profesoro de zoologio N. tre ne amis, kiam la studentoj malfruis al la komenco de la lekcio kaj tiam, interrompante sian legadon, li ?iam esprimadis sian malplezuron al la malfruinta studento. Unu fojon, kiam la profesoro legis pri ?evalo, eniris en la legejon iu malfruinta studento. Al la miro de la studentoj, kontra? sia kutimo la profesoro nenion diris al la studento kaj da?rigis sian legadon. Fininte la legadon pri ?evalo, li diris : - Nun, sinjoroj, post la ? ?evalo ? ni transiru al la ? azeno ?, kaj, turninte sin al la malfruinta, li diris : Mi petas, sidi?u. - Ne maltrankviligu vin, sinjoro profesoro, respondis la studento, mi povas a?skulti azenon anka? starante. [A. Grünfeld.]

Inter bopatroj. ?u vi estas kontenta je via nova bofilo? - Ho, ne forte, mi faris tre malbonan elekton. - Per kio? - Vidu, mia kara, li ne povas trinki, li ne scias ludi kartojn, kaj al ?io li havas ankora? mirindan talenton de parolado. - Kion do vi volas? mi vin ne komprenas! Tio ?i estas ja ?iuj nur tre bonaj ecoj! - Sed vidu : li ne povas trinki kaj trinkas, li ne scias ludi kartojn kaj ludas; se li ne estus granda parolanto, tiam mi sola scius, ke li estas malsa?a, - nun la tuta mondo tion ?i scias.

Avarulo, elirante el la pre?ejo, kie la pastro parolis pri bonfarado, diris : - La prediko tiel min tu?is, ke mi mem estas preta peti almozojn. [P. Ko?ergov].

Gradeco de ripro?oj. La ministro diris al la direktoro : La opero iris tre bone, nur la ?oroj lasis ion por deziri. - La direktoro iras al la re?isoro : - Sinjoro re?isoro, mi havas ka?zon esti nekontenta je la ?oro; mankas al ?i energio; mirinde estus, se lia ministra mo?to ne akceptus ?in de malbona flanko. La re?isoro iras al la kapelestro : - Sinjoro kapelestro, mi devas diri al vi, ke la ?oroj estis hodia? ekstreme malbonaj, tiel malbonaj, ke mi timis la falon de la opero. Mi vin petas, observu, ke ?i estonte iru pli bone. La ministro severe punos. La kapelestro rapidas al la direktanto de la ?oroj. - La ?oroj estis hodia? absolute abomenaj. Unu rapidas, alia restas, unu kantas tro alte, alia tro malalte, tute kiel strataj buboj. La re?isoro orde vin regalos kaj bone faros. La sekvantan tagon la direktanto, alestante ?e la provo de la ?oranoj, diras : - Vi kriegis hiera? kiel brutaro; estas honto kaj abomeno! ?u vi ne havas orelojn, ne havas ideon pri takto, ke vi kantas kiel sova?uloj? Mi miras, kial la kapelestro ne ?etis al vi la notojn en la viza?ojn kaj ne forpelis ?iujn al la diablo! Mi ripetas, vi kantis kiel brutaro, kaj se tiel okazos ankora? unu fojon, mi vin ?iujn dispelos kiel bestojn! [P. Ko?ergov.]

Francisko I, re?o de Francujo vizitis la papon Leonon X. La re?o, mirigita de la lukso de la kortego de la papo, diris, ke la? la rakonto de la biblio la religiaj kondukantoj vivis malri?e kaj simple. - Vero, respondis la papo, sed tio ?i estis tiam, kiam la re?oj pa?tis brutarojn. [P. Ko?ergov.]

Kion oni amas plej multe? Havante unu jaron - sian nutristinon; kvin jarojn - la patrineton; dek jarojn - la lernan libertempon; dekses jarojn - la liberecon; dudek jarojn - sian amatinon; tridek jarojn - sian edzinon; kvardek jarojn - siajn infanojn; sesdek jarojn - sian oportunecon; en ?iuj tempoj - sin mem. [K. O. S-m.]

Senkulpi?o. Sinjorino, forlasante sian servantinon : Jes, mi beda?ras, sed mi ne povas repreni el via serva libro mian ateston pri via nepuremeco. Rigardu do mem ekzemple la malpura?on de mu?oj tie ?i en la angulo. - Servantino : Tio ?i ja estas ne mia kulpo! tiu ?i malpura?o jam estis, kiam mi anta? jaro komencis mian servadon ?e vi.

La le?isto : Despota urbestro ofendis unu urbanon. La urbano rakontis sian malfeli?on al unu el siaj konatoj, kiu pretendis, ke li estas granda konanto de la le?oj. Indigne ekkriis la konato : - Kiel li kura?is tion ?i fari! mi tuj iros al la urbestro kaj montros al li, ke li ne konas la le?ojn, kaj mi devigos lin, ke li sur la genuoj petu de vi pardonon! Ili amba? iris al la urbestro; la le?isto eniris en la lo?ejon, la ofendito jam preparadis sin, kiel li akceptos la pardonpetantan urbestron, tamen li ne estis sufi?e kura?a kaj restis post la pordo. Post kelkaj minutoj la kura?ulo eliras. - Nu, kia rezultato? demandis la atendanta. - Ha, respondis la kura?ulo, mi tute ne atendis, ke li estos tia maldelikatulo! Prezentu al vi, kiam mi komencis mian ripro?an parolon, li tuj volis doni al mi du survangojn! - Kiel vi scias, ke li volis tion ?i fari? - Se li ne volus, li ja tion ?i ne farus, kaj se li faris, tio ?i ja montras tute sendube, ke li tion ?i volis. - Kaj vi silentis? - Enirinte al li, mi forgesis lin bone titoli, kaj ekzistas le?o, ke se oni iun salutas per pli malalta titolo, ol li havas, li havas la rajton doni al vi tri survangojn. - Sed vi ja ricevis nur du! - Ha, mi forgesis; vidu, ekzistas le?o, ke se la punata falas sur la teron, li jam pli da survangoj ne devas ricevi. - Kial do vi ne falis sur la teron tuj post la unua survango? - Ekzistas alia le?o, ke tiel longe, kiel oni ?e la survangoj havas ankora? la forton stari sur la piedoj, oni devas stari. - Kaj kio estos kun mia ofendo? - Iru mem kaj provu ?ovi al li en la manon kelkan sumon da mono, eble li al vi pardonos. Mi nenion kun li povas fari, ?ar mi vidas, ke li mem scias ?iujn le?ojn parkere kaj havas ilin ?iam sub la mano.

La inkujo : Knabo a?etis boteleton da inko kaj rapidis domen. En la mezo de la strato la inkujo elfalis el lia mano kaj rompi?is kaj la tuta inko elver?i?is sur la teron. Konfuzite la knabo staras kaj malgaje rigardas la elver?itan inkon. - Nu, kion vi staras, mia knabo? diris unu preteriranto; vi jam elskribis la tutan inkon kaj nun vi povas trankvilo iri domen!

Principo. Luigantino de ?ambro : Anta? ol vi enlo?i?as en mian ?ambron, mi devas al vi rimarki, ke mi amas, ke oni akurate pagu la luan pagon. - Studento : Tio ?i estas anka? mia principo; a? akurate, a? tute ne!

Malbona memoro. De kio vi havas tian embarasan mienon? - Ha, prezentu al vi mian teruran situacion : mi petis hiera? fra?linon Marion pri ?ia mano kaj mi ne memoras, kion ?i al mi respondis : jes a? ne . . .

Neniom malhelpas. Sinjoro venas domen laca kaj malsata. Lia sesdekjara kuiristino donas al li la tagman?on, kiu estas preparita tre malbone. - Sinjoro : A?skultu, Antonino, diru al mi malka?e, kial vi ne prenas oficon de nutristino? ?i estas ja multe pli enspeza, ol la ofico de kuiristino. - Kuiristino : Ha, sinjoro, vi ?ercas! Kiel do ?i estus ebla? ?u mi povus nun esti nutristino? - Sinjoro : Neniom malhelpas! Kuiristino vi ja anka? tute ne povas esti kaj tamen estas!

Bonigo. Fian?ino : Diru, ?u estas vero tio, kion mia patrino al mi diris? - Fian?o : Kion do? - Fian?ino : Ke vi edzi?as je mi, ?ar mi poste havos grandan sumon da mono. - Fian?o : Sed mia infano, kontra?e! estus al mi e? pli agrable, se vi ?in havus jam nun.

Tro granda postulo. - For! al sanaj kaj fortaj mi almozon ne donas. - Kiel vi volas; pro viaj kelkaj centimoj mi al mi piedon ne rompos.

Teruraj infanoj : Onklino parolas kun malgranda nevo, kiu ?us venis el la lernejo. - Nu, ?u vi lernis aritmetikon? - Certe! - Kion do vi lernis? - Deprenadon. - Aha! sekve se mi diros al vi, en kiu jaro mi naski?is, ?u vi povos diri, kian a?on mi havas? - Oho! tiajn grandajn nombrojn ni en la lernejo ankora? ne lernis.

Mirinda?o en la medicino. En unu societo oni parolis pri medicino. Unu el la alestantoj diris, ke la unua montrilo en la plej multaj malsanoj estas la lango kaj se la lango estas kovrita, tio ?i jam montras, ke la homo ne estas sana. - Kaj tamen, rimarkis alia, mi konas unu sinjorinon, kies lango ?iam estas kovrita per tre dika tavolo da ?ikanoj kaj kalumnioj kaj ?i tamen estas tute sana.

Ne volonte. Ju?anto : Viaj respondoj estas ?iuj fonditaj sur plena vereco? - Ju?ato : Vorto post vorto, Via mo?to! ke mi mortu, se mi iom mensogas! - Ju?anto : Sekve vi estas preta anka? ?uri pri ili? - Ju?ato : Hm . . . ne tre volonte, sinjoro.

Neprospera aludo. Kara edzo, la kuracisto diras, ke mi bezonas min distri, vidi aliajn viza?ojn ?irka? mi . . . - Nu, en tia okazo mi tuj forlasos vian servantaron kaj dungos aliajn.

Naive : La somerlo?o, kiun mi luigas, sin trovas, kiel vi vidas, apud la arbaro mem. La odoron de la abioj vi havos ?iam en la ?ambro. Provu nur la odoron! Belega, ravanta! Kaj kiel saniga! ?u vi eble havas iun malsanan je la brusto en via estimata familio? - Ne! - Ha, efektiva doma?o!

Malegala legado. Patrineto, mi ricevis leteron de sinjoro Roberto, li petas mian manon; ?u vi permesas, ke mi ?in donu al li? - Sinjoro Roberto? Ho, mia naiva, ?u vi bone komprenas la dezirojn de sinjoro Roberto? - Legu do mem, patrineto, kion li skribas : ? Fra?lino, donacu al mi vian manon! mi povas vivi nur por vi! Per floroj kaj baloj mi plenigos vian tutan vivon! Kun via kiso mi iros al la fino de la mondo! ? - Ha, ha, ha! sed vi ja tute ne bone legis la leteron! Rigardu, kion li skribas : Fra?lino, donacu al mi vian monon! mi povas vivi nur per vi! Per ploroj kaj batoj mi plenigos vian tutan vivon! Kun via kaso mi iros al la fino de la mondo! ?

Napoleono III kaj Benedetti. Napoleono III ofte mokadis siajn korteganojn. Tiel li diradis al Benedetti, lia konata ambasadoro, ke li havas bovan viza?on. - Mi ne scias, Via Imperiestra Mo?to, respondis unu fojon Benedetti al tiela ?erco, ?u mi efektive havas viza?on de bovo, sed mi tre bone scias, ke mi multajn fojojn prezentadis vian personon, kaj ?iam kun tiu ?i sama viza?o, kiun mi nun havas. [I. Lojko.]

Neanta?vidita respondo. Unu provincano, veninte Romon, turnis al si la atenton de ?iuj per frapanta simileco kun la imperiestro A?gusto. Tiu ?i ordonis, ke oni alkonduku al li la similulon kaj, rigardante lin atente, li diris : - Junulo, ?u via patrino neniam estis en Romo? - Ne, Sinjoro, respondis la provincano, sed mia patro ofte tie ?i estadis. [I. Lojko.]

Kulereto. En bona restoracio estas granda amaso da homoj, kiuj man?as kaj trinkas. Apud du tabletoj, proksime de la enirejo, sidas du sinjoroj : unu jam nejuna kun friponeta viza?o; anta? li sur la tablo staras malplena glaseto kaj telero kun duono da pantran?o kun ?inko; la dua - juna homo, dande vestista, videble ?us sidi?inta apud la tableto; li detiris siajn ?amajn gantojn kaj disbutonumas la superveston. La nejuna sinjoro legas gazeton kaj de post ?i li de tempo al tempo ?irka?rigardas la publikon. - Servanto! vokas la juna dando : tason da kafo kaj paste?eton! Post kelkaj minutoj la servanto alportis. La juna homo komencas trinki la kafon, rigardas ?irka?en sur ?iuj flankoj kaj subite ka?as la kulereton de sia kafo en la po?on. Tion ?i rimarkis la maljuna sinjoro. Li vokas la servanton. Tiu ?i aperas. - Tason da kafo kaj paste?eton! La postulita?o estas alportita. La sinjoro man?as. - Se vi volas, mi montros al vi ?onglon, li diras al la servanto, alvokinte lin. La servanto ridetas. - Rigardu : ?u tio ?i estas kulereto? - Jes, sinjoro. - Kie do ?i estas nun? demandis la sinjoro, rapide ka?ante la kulereton en la po?on. - En via po?o. - Ne, ne en mia, sed en la po?o de tiu ?i juna sinjoro. La servanto senvole returnas sin al la dando. Tiu ?i suprensaltas. - Volu, sinjoro, elpreni la kulereton el via po?o, turnas sin al li la nejuna homo. Vole-ne-vole la dando en?ovas la manon en la po?on kaj eltiras la kulereton. - Nu, vi estas vera ?onglisto, li rimarkas konfuzite. - Jes. Prenu por la kafo; la brando estas pagita, diras la ?onglisto, ?etante moneron sur la tablon, kaj fori?as, akompanata per salutoj de la mirigita servanto kaj forportante la ka?itan kulereton. [I. Lojko.]

La poeto Pope. La angla re?o, vidinte unu fojon sur la strato Pope'on, konatan poeton, sed ?ibulon, diris al sia sekvantaro : - Mi volus scii, por kio ta?gas tiu ?i hometo, kiu iras tiel malrekte. Pope a?dis tiujn ?i vortojn kaj, turninte sin al la re?o, li ekkriis : Por igi vin rekte iradi. [I. Lojko.]

Frideriko la Granda amis disputojn kaj havis la kutimon fini ilin per ekbato de piedo en la genuon de la kundisputanto. Unu fojon, havante fortan deziron disputi, li demandis unu korteganon, kial li ne diras al li sian veran opinion. - Estas maloportune, respondis tiu ?i, diri siajn opiniojn al re?o, kiu havas tiajn fortikajn konvinkojn kaj tiajn solidajn botojn. [N. B.]

Unu generalo demandis unu junan soldaton, ?u estas sufi?a por li la porcio da pano, kiun li ?iutage ricevas. - Jes, Via Generala Mo?to. - Kaj eble io ankora? restas? - Jes, Via Generala Mo?to. - Kion do vi faras kun la resta?o? - Mi ?in forman?as, Via Generala Mo?to. [N. B.]

Rusa oficiro, ricevinte de unu alilandulo elvokon al duelo, sendis al li kiel sekundanton unu sian kolegon. Oni prezentas al li la sekundanton de la kontra?a flanko, malgrandan kaj tre dikan homon. - ?u vi scias nian kutimon, demandis la lasta, ke se la batalantoj maltrafas, la sekundantoj devas batali? - Mi konsentas, respondis la oficiro. - Sed ?u vi scias, da?rigis la dika sekundanto, ke mi je dudek kvin pa?oj trafas en kvinkopekan moneron? - Mi ne scias, respondis la oficiro, ?u mi trafos en tia interspaco en kvinkopekon, sed en tian ventregon, kiel via, mi trafos sendube. [N. B.]

Malri?a sa?ulo tagman?is ?e avara ri?ulo. La avarulo for?ovis la panon sur la tablo tiel malproksimen, ke la malri?a gasto ne povis ?in atingi. Ne estante ankora? kontenta de tio ?i kaj volante pli ?agreni sian gaston, la avarulo turnis sin al li : - Mi a?dis, ke vi estas tre sa?a homo, sed mi vidas, ke vi estas nelaborema : vi volas, ke aliaj laboru, dum vi mem sidas sur ili kiel parazito kaj man?as kaj vestas vin per fremda kosto. Se, kontra?e, vi estus laborema, vi povus fari?i io, ekzemple ?e mi kaj miaj komercoj. - Ne, mia bonfarema, respondis la sa?ulo, kontra?e : mi volus io fari?i ?e vi, sed vi ne permesas al mi . . . - Klarigu vin, diris la avarulo, ?ar mi vin ne komprenas. - Tute simple, kun sarkasma rideto sur la lipoj respondis la sa?ulo : mi volis ?e vi fari?i sata, sed vi ne permesas al mi. [N. Ku?nir.]

Kontra? la germana le?o pri la drinkemeco kelkaj gajaj filoj de la Marburga universitato en unu nokto faris al si la plezuron skribi per kreto sur la nigra tabulo de la universitata domo la sekvantan sentencon : - Kiu bone drinkas, tiu bone dormas; kiu bone dormas, tiu ne pekas; kiu ne pekas, estas bona homo; sekve : kiu bone drinkas, estas bona homo! Kian grandegan gajecon tiu ?i sentenco la sekvantan matenon elvokis ?e la studentoj, oni facile povas al si prezenti. [K. Hübert.]

Oni demandis la filozofon Malebranche pri la ka?zo de la suferoj de la bestoj. - Ke la homoj suferas, tio ?i estas komprenebla : Adamo man?is la malpermesitan frukton; sed por kio suferas la bestoj? - Eble ili man?is malpermesitan fojnon, respondis Malebranche. [N. B.]

Jubilea telegramo. Mallongan tempon post la 25-jara jubileo de la tago de apero de ? Guberniaj Skizoj ? de la rusa satiristo ??edrin-Saltikov havis lokon la ?iujara kolega tagman?o de la studentoj de la N. . .a universitato. Unu el la alestantoj proponis, ke oni esprimu al la talenta satiristo la studentan gratulon je la pasinta jubileo. Lia ideo estis unuvo?e akceptita kaj tuj estis kunmetita telegramo kun konvena teksto kaj kun la komuna subskribo : ? ?iujare-tagman?antaj studentoj. ? Post unu horo de ??edrin venis respondo : ? Dankas! ?iutage tagman?anta ??edrin. ?

Fortaj konvinkoj. Kiam Napoleono I forlasis la insulon Elbo kaj aliradis al Parizo, la Pariza gazeto ? Moniteur ? per la sekvantaj esprimoj sciigis pri tio ?i siajn legantojn : (tago 1) : La malbenita homman?anto eliris el sia nesto; (tago 2) : La korsika diablo forlasis la ?ipon en la golfo ?uano; (tago 3) : La tigro alvenis al Gano; (tago 4) : La monstro pasigis la nokton en Grenoblo; (tago 5) : La tirano trairis tra Liono; (tago 6) : La uzurpatoron oni vidis en 60 mejloj de la ?efurbo; (tago 7) : Napoleono estos morga? apud niaj fortika?oj; (tago 8) : La imperiestro venis al Fonteneblo; (tago 9) : Lia Imperiestra Mo?to enpa?is hiera? en la palacon Tuilerian, ?irka?ita de siaj fidelaj regatoj.

Inter geedzoj. - La diablo prenu tian ordon! ?iun fojon, kiam mi volas vesti novan ?emizon, ?i ?iam estas sen butonoj! - Kiel vi ne hontas, granda?a viro, tiel brui pro kelkaj mankantaj butonoj! Rigardu la infanojn : ?e ili la tutaj vestoj estas dis?iritaj, kaj ili ne diras e? unu vorton.

Solvita problemo. Unu fojon la glora Buffon invitis al tagman?o kelkajn aliajn naturistojn. Post la tagman?o la societo deiris en la ?ardenon. Estis ankora? sufi?e varmege, malgra? ke la suno staris jam sufi?e malalte. En la ?ardeno turnis sur sin la atenton staranta sur postumento vitra globo, kion oni ofte vidas en ?ardenoj. Iu, metinte sur ?in la manon, trovis, ke per ia strangeco ?i estas sur la ombra flanko multe pli varma, ol sur la suna. Li tuj komunikis sian eltrovon al sia najbaro. Unu post la alia ?iuj komencis metadi la manojn sur la globon kaj trovis, ke la dirita estas vero. ?iuj kolekti?is ?irka? la vitra globo, kaj komenci?is alte scienca interparolo; ?iu, por klarigi la fenomenon, elpensis sian teorion : unu supozis engluton de la radioj de varmeco, alia montris la liberi?on de ka?ita varmelemento, tria klarigis ?ion per rebato de la radioj. Kion unu ne sciis, tion plenigis la alia, kaj fine, apogante sin sur la le?oj de la naturo, ili venis al la konkludo, ke la apero estas tute natura kaj ke alie ne povas esti. Buffon, kiu ne volis ankora? esprimi sian opinion pri tiu ?i apero, alvokis la ?ardeniston kaj demandis : - Nu, mia kara, diru, kial la globo sur la ombra flanko estas pli varma, ol sur la flanko turnita al la suno? - Kial? respondis la ?ardenisto, tial, ?ar mi ?us turnis la globon, por ke tiu ?ia flanko ne tro varmi?u. [M. Solovjev.]

Unu virino plendis al kapitano, ke ?i estas ?irka?rabita de liaj soldatoj. - ?u ili ?ion forportis? demandis la kapitano. - Ne, ili restigis ion. - Nu, sekve tio ?i ne estis miaj soldatoj; miaj prenas ?ion.

La imperiestrino Katerino sonoras kaj neniu el ?iaj servantoj venas. ?i iras el la kabineto en la vestejon kaj pli malproksimen, kaj fine en unu el la lastaj ?ambroj ?i vidas, ke la hejtisto fervore ligas maldikan paka?on. Ekvidinte la imperiestrinon, li pali?is kaj ?etis sin anta? ?i sur la genuojn. - Kio estas? ?i demandis. - Pardonu min, Via Imperiestra Mo?to! - Kion do vi faris? - Jen, kara re?ino, mia valizo estas plena de diversaj bonaj objektoj el la palaco de Via Mo?to. Tie ?i sin trovas rosta?o, kuka?o, kelkaj boteletoj da biero kaj kelkaj funtoj da bombonoj por miaj infanetoj. Mi de?oris mian semajnon, kaj nun mi iras hejmen, - Tra kie do vi volas eliri? - Jen tie, per tiu ?tuparo. - Ne, tie ne iru; tie eble renkontos vin la ?efo de la palaco; kaj mi timas, ke tiam viaj infanoj nenion ricevos. Prenu do vian paka?on kaj iru post mi. ?i elkodukis lin tra la salonoj sur alian ?tuparon kaj, malferminte mem la pordon, diris : - Nu, nun iru kun Dio.

La advokato de ratoj. Chassié, unu el la plej gloraj juristoj de Francujo kaj poste prezidanto de la parlamento en la Provenco, fondis sian gloron per tio, ke li en la jaro 1522 elpa?is kiel advokato de ratoj. Oni devas scii, ke en la fino de la mezaj centjaroj regis la malsa?o, ke la re?a prokuroro e? bestojn tiradis al ju?o. Tio ?i havis lokon kun la ratoj en la dirita jaro; ili estis invititaj al la ju?ejo, por pravigi sin kontra? la plendoj, levitaj kontra? ili. Kompreneble ili ne venis, kaj ?iu pensis, ke oni ju?os ilin en foresto, kiam subite Chassié aperis kiel ilia defendanto kaj diris, ke liaj klientoj ne estis invititaj en le?a ordo. - Kaj kiel oni tion ?i povas fari? demandis la prokuroro; kaj kun ?ajna seriozeco la advokato respondis : - Oni albatu la inviton al la pordoj de la pre?ejoj, sed oni forgesu nenian lokon, oni anka? en?losu ie la katojn, la terurajn malamikojn de miaj klientoj, por ke la vojoj fari?u liberaj, kaj oni bone klarigu al la katoj, ke ili estos severe punataj, se ili malgra? la malpermeso pekos kontra? la libereco de la vojoj. - Tio ?i estas ja neebla, ekkriis la prokuroro. - En tia okazo mi esprimas proteston kontra? ?ia farita ju?a decido, respondis Chassié kaj forlasis triumfe la salonon de ju?o. De tiu momento lia gloro estis fondita; la tuta Francujo penadis en okazo de bezono ricevi lin kiel advokaton.

Sur balo. - Invitu al valso tiun fra?linon, kiun vi tie vidas. - Kun granda plezuro, fra?lino! Tio ?i estas kredeble via amikino? - Ne, kontra?e, sinjoro : tio ?i estas mia plej granda malamikino, kaj vi almena? plene batos al ?i la piedojn.

Mirinda?oj. Okaze kunvenis kvar sinjoroj, grandaj majstroj kaj amantoj de mensogado. Longan tempon ili sidis silente, fine unu diras : - ?u vi a?dis, kian sukceson havis Aramburo? Mi mem vidis, ke en la teatro estis tiel malvaste, ke oni ne povis apla?di en horizontala direkto, sed apla?dis en vertikala. - Tre povas esti, diris la dua; kaj mi unu fojon estis en teatro, kaj prezentu al vi, tie estis tiel plenege, ke oni ne povis ridi en horizontala direkto, sed ridis en vertikala. . . . - ?io ?i estas malvera, diris la tria; sed jen mi, kiam mi estis en Afriko, vidis negron tiel nigran, ke oni bezonis, por lin rigardi, ekbruligi kandelon. - Nu, tio ?i anka? estas malvera, diris la kvara; sed jen mi, kiam mi estis en Anglujo, mi vidis tiel maldikan fra?linon, ke ?i bezonis du fojojn eniri la ?ambron, por ke oni povu ?in rimarki. [M. Solovjev.]

Severa bibliotekisto. ?iu el la regimentoj, kiuj staras en Parizo, posedas propran bibliotekon, kies gardisto estas ordinare ia maljuna suboficiro, kiu estas multe pli kompetenta en aferoj militaj, ol en literaturo. Unu le?tenanto de la maristaro sendis unu fojon en tian bibliotekon sian servanton kun la komisio, ke li alportu al li el la biblioteko la 9-an volumon de la vortaro de Larousse (kun la literoj I, J, K). Post unu horo la soldato alportas al li la volumon unuan, raportante al li, ke la bibliotekisto ne povis doni la na?an volumon al persono, kiu ne legis la ok unuajn, kaj ke, traleginte tiujn ?i, la le?tenanto ricevos tion, kion li deziras.

La Filo. Malri?a hebreo volis kristani?i. La pastro instruis lin pri la pre?o, sed lia penado restis vana, ?ar la hebreo estis tre malinteligenta. - Nu, mia filo, se vi morga? scios fari senerare la signon de la kruco, vi ricevos de mi sakon da terpomoj. - En la sekvanta tago la hebreo prenis kun si sian filon, portantan sakon por la donaco, kaj li eniris en la domon de la pastro lasinte la filon en la korto. - Nu, faru la signon de la kruco, diris la pastro. - En la nomo de la Patro kaj de la Sankta Spirito. Amen. - Ne, kie do restis la ? Filo ? - Pardonu, via pastra mo?to, mi lasis lin ekstere; li tenas la sakon por la terpomoj. [P. Lengyel].

La? la lokoj. - Ha, via grafa mo?to, vi estas tie ?i, en la ?efurbo? Kaj en tia malnova, eluzita vesto! - Kial ne? Estas tre komforte portadi ?in, kaj en la ?efurbo neniu min konas. - Sed vi ?in portadas anka? hejme. - Nu, kial ne? hejme ja ?iu min konas. [P. Lengyel.]

Kurioza trompo. Tri sinjoroj, elegante vestitaj, venis en hotelon, prezentante sin kiel komisaroj Amerikaj de la ekspozicio Antverpena, kaj ekvivis tie tiel lukse, ke ilia kalkulo en la da?ro de tri tagoj kreskis ?is kelkaj centoj da frankoj. En vespero de la tria tago anta? la komenci?o de la hotela tagman?o aperis en la hotelo kvara gasto, kiu legitimi?is ?e la mastro kiel kriminala policisto el Parizo, sciigante, ke li intencas ser?i tri dan?erajn krimulojn. Dume li montris al la mastro fotografa?ojn de tri personoj, en kiuj oni tuj ekkonis la tri komisarojn Amerikajn. Nun la kriminala policisto proponis la sekvantan planon al la mastro kun la peto helpi al li en la plenumo de ?i : la mastro zorgu, ke neniu el la tri personoj malaperu el la domo. La policisto sidi?is al tablo kaj ?uis kun granda apetito man?ojn kaj trinkojn. Kiam oni alportis la deserton, la policisto sin levis kaj ordonis silenton, sciigante la alestantajn terurigitajn gastojn, ke la tri kontra?sidantaj sinjoroj estas tri dan?eraj krimuloj, kiujn li devas aresti. La tri sinjoroj provis forkuri, sed la mastro kune kun sia servantaro staris jam anta? la pordo kontra? ili. La? la ordono de la policisto alveturis dro?ko en kiun sidi?is ?iuj kvar sinjoroj. - ?u la trompistoj pagis sian kalkulon? demandas la policisto la mastron. - Ne. - Kiom ili ?uldas? - 295 frankojn. - Bone! Ni traser?os ilin en la polico kaj pagos vian kalkulon per la trovita mono. Mian kalkulon vi povas anka? sendi tien. Kaj nun, veturigisto, anta?en, al la polico! Sed la mastro vidis ?is hodia? nek la krimulojn nek la kriminalan policiston. [G. Dumpert.]

Ruso kaj tataro. Ruso kaj tataro veturis kune. En la vojo fari?is nokto, kaj ili restis sur la kampo nokti. Ili disbruligis fajron, kuiris ka?on kaj, man?ante la ka?on, komencis disputi pri tio, kiu el ili devas gardi la ?evalojn. La ruso havis ?evalon malbonan kaj de koloro blanka, la tataro havis bonan nigran ?evalon. La nokto estis nigra, kaj jen la ruso diras al la tataro : mi ne havas bezonon gardi mian ?evalon : mi mian ?evalon tuj ekvidos, kiam mi veki?os, ?ar ?i estas blanka; sed vi ne devas dormi, sed, gardi vian nigran ?evalon. La tataro ne havis grandan deziron maldormi pro la ?evalo, kaj li faris kun la ruso inter?an?on kun la ?evaloj. La ruso prenis la bonan ?evalon kaj, ridante je la tataro, diris al li : - Nun mi tute ne gardos mian ?evalon, ?ar ?telisto en la nigra nokto ne ekvidos mian nigran ?evalon, sed vian blankan li tuj ekvidos kaj ?telos. La tataro devis ne dormi, sed gardi sian ?evalon. La nokto pasis. La ruso kaj tataro veturis plu. Por man?i ili bavis nur unu kokinon. Por du personoj ?i ne estis sufi?a, kaj tial ili decidis, ke man?os nur unu - nome tiu, al kiu la sorto ?in decidos. La tataro diras : - Ni endormi?u, kaj tiu, kiu vidos pli bonan son?on, man?os la kokinon. Ili ku?i?is. La tataro ne dormas, sed elpensas son?on, vekas la ruson kaj demandas : - Kion vi vidis en son?o? La ruso postulas, ke la tataro anta?e diru, kion li vidis en son?o. La tataro diras : - Ha, ruso! bonan son?on mi vidis : oni prenis min en la ?ielon; en la ?ielo mi vidis multajn spiritojn. . . . ha, kiel bone tie estis! - Jes, diras la ruso, mi anka? vidis, kiel oni prenis vin en la ?ielon; mi pensis, ke vi de tie jam ne revenos, kaj mi forman?is la kokinon. La tataro restis tiel sen bona ?evalo kaj sen man?o kaj ne volis jam pli iradi iam kun ruso. [J. Polupanov.]

Singardema komuniko. Kiam nia mortinta ju?isto Begli gliti?is en la ju?ejo, falis de la ?tuparo kaj rompis al si la kolon, ni ekmeditis pri grava demando, kiel komuniki tiun ?i mal?ojan sciigon al lia malfeli?a edzino. Fine ni decidis tiel : ni metis la korpon en la veturilon de nia maljuna honesta veturigisto kaj ordonis al tiu ?i lasta liveri la mortinton en la domon de sinjorino Begli, sed ?e tio ?i agi kun granda takto kaj singardemo. Precipe ni turnis lian atenton sur tion, ke li ne komuniku la okazintan malfeli?on al la maljunulino subite, sed ke li anta?e preparu ?in al tio ?i. Alveturinte al la loko de la difino, nia veturigisto komencis kriegi el la tuta gor?o, ?is sur la sojlo aperis la edzino de la ju?isto. Tiam li demandis ?in : - ?u tie ?i lo?as la vidvino Begli? - Vidvino Begli? . . . Ne ?i ne lo?as tie ?i. - Kaj mi povas veti, ke ?i lo?as tie ?i! . . . Sed tio ?i ne estas grava. Diru, ?u tie ?i lo?as la ju?isto Begli? - Jes, li lo?as tie ?i. - Kaj mi povas veti, ke li ne lo?as tie ?i. Cetere tio ?i ne estas grava. Mi ne disputos kun vi. Diru, ?u li ne estas hejme? - Ne, li ne estas hejme. - Sed mi povas veti, ke li estas hejme . . . Sinjorino, mi konsilas al vi apogi vin al la muro, mi diros al vi ion tion, ke vi kredeble ne eltenos sur la piedoj. Okazis malfeli?o! Jen en mia veturilo ku?as la maljuna ju?isto. Ekrigardu lin, kaj vi vidos, ke li jam neniam sin levos. [El Mark Twain. Tradukis S. Borovko.]

Dupieda leono. Juna kaj tre bela dresistino de leonoj permesis al leono preni pecon da sukero el ?ia bu?o. - Tion povas anka? mi fari, diris unu rigardanto. - Kio, vi, malforta junulo? respondis la bela dresistino. - Jes, egale bone kiel la leono. [O. J. Olson.]

* * *