Chapter 5 No.5

Sinjorino Anneto, kvankam sufi?e matura en sia a?o (?i havis preska? 50 jarojn), tre bone ankora? sin konservis, almena? la? ?ia ekstera vido oni ne povis ?in nomi maljunulino : la koloro de ?ia viza?o estis ?iam tiel roza, la dentoj tiel blankaj kaj ebenaj, ke iafoje e? nevole naski?adis tre ofenda por ?i suspekto. Sinjorino Anneto, la? la volo de la sorto, ?is nun ankora? estas fra?lino, sed . . . ?i estas jam vidvino! . . .

?i mem rakontis al mi (mi ?is nun estas ?ia amiko), ke ?i perdis sian junan belan edzon tuj post la edzini?o; apena? la junaj geedzoj revenis el la pre?ejo, ?ia edzo falis kaj mortis! Al li fari?is kredeble dis?iro de koro, tro multe plenigita de amo. Dank' al tiu ?i okazo la malfeli?a sinjorino restis vidvino, travivinte kun la edzo nur proksimume duonon da horo. De tiu tempo pasis jam tridek jaroj, la amo de sinjorino Anneto havis jam tempon tute malvarmi?i, sed edzini?o entute tiom ?in timigis, ke ?i decidis senrefare jam eterno resti fra?lino kaj e? ?uris sankte plenumi tiun ?i decidon. Sed la petolema sorto subite devigis ?in ankora? unu fojon facile tu?i la katenojn de Himeneo. Jen kio okazis.